جودو

جودو

جودو (ژاپنی: 柔道 هپبورن: Jūdō^؟, ت.ت. 'راه ملایم') یک هنر رزمی مدرن ژاپنی بدون استفاده از سلاح، ورزش رزمی، ورزش المپیکی (از سال ۱۹۶۴) و برجسته‌ترین شکل کشتی با لباس در مسابقات بین‌المللی است.^[ب] جودو در سال ۱۸۸۲ توسط کانو جیگورو به عنوان یک هنر رزمی التقاطی ایجاد شد و به دلیل تأکید بر رندوری (مبارزه آزاد) به جای کاتا (مجموعه حرکات از پیش طراحی شده) و حذف عناصر ضربه زدن و آموزش سلاح‌ها از هنرهای رزمی قبلی (عمدتاً تنجین شینیو-ریو جوجوتسو و کیتو-ریو جوجوتسو) متمایز شد.^[۳]

جودو به دلیل تسلط بر مدارس جوجوتسو قدیمی در مسابقات هنرهای رزمی پلیس توکیو (به ژاپنی: 警視庁武術大会، Keishicho Bujutsu Taikai) که توسط اداره پلیس کلان‌شهر توکیو برگزار می‌شد، به شهرت رسید و به عنوان هنر رزمی اصلی این دپارتمان انتخاب شد.^[۴] تمرین‌کننده جودو جودوکا و لباس جودو، جودوگی نامیده می‌شود.

هدف جودوی رقابتی این است که حریف را به زمین بیندازید، او را با تثبیت (پین) بی‌حرکت کنید یا او را با قفل مفصل یا خفه‌کن تسلیم کنید. در حالی که ضربات و استفاده از سلاح‌ها در برخی از فرم‌های از پیش تعیین شده (کاتا) گنجانده شده‌اند، اما اغلب تمرین نمی‌شوند و در مسابقات جودو یا تمرین آزاد غیرقانونی هستند. نهاد بین‌المللی حاکم بر جودو، فدراسیون جهانی جودو است و رقبا در مدار حرفه‌ای بین‌المللی فدراسیون جهانی جودو رقابت می‌کنند.

فلسفه جودو حول دو اصل اصلی می‌چرخد: سیریوکو-زن‌یو (ژاپنی: 精力善用 هپبورن: Seiryoku-Zenyo^؟, ت.ت. 'استفاده خوب از انرژی') و جیتا-کیوئی (ژاپنی: 自他共栄 هپبورن: Jita-Kyoei^؟, ت.ت. 'رفاه و منفعت متقابل'). فلسفه و تدریس جودو مدلی برای سایر هنرهای رزمی مدرن ژاپنی که از کو-ریو (ژاپنی: 古流 هپبورن: ko-ryū^؟, ت.ت. 'مدارس سنتی') توسعه یافته‌اند، شد. جودو همچنین تعدادی هنر رزمی مشتق در سراسر جهان مانند جوجیتسو برزیلی، کراو ماگا، سامبو و ای‌آربی را به وجود آورد. جودو همچنین بر سبک‌های مبارزه دیگر مانند مبارزه نزدیک یا سی‌کیوسی (en)، هنرهای رزمی ترکیبی یا ام‌ام‌ای، کشتی شوت و کشتی تسلیمی تأثیر گذاشت.^[۵]